Zoals ik al eerder heb geschreven, houd ik van reizen. Een paar weken geleden was ik met mijn zoon in Dubai, onder andere om een bezoek te brengen aan een bedrijf waarvoor hij een website had gemaakt. We keken er naar uit: even naar de zon en ervaren hoe het is om in een “land” te zijn dat bekend staat om de enorme welvaart en waar alles probleemloos lijkt te zijn. Na al een dag of tien terug te zijn in Rotterdam, verkeren we nog steeds in shock.

Bij een bezoekje aan Las Vegas, een aantal jaren geleden, heb ik die plaats bestempeld als de moderne versie van de hel, met overal knipperende lichtjes, belletjes van gokautomaten en veel te dikke mensen in scootmobiels die van het ene naar het andere casino rolden. Dubai is wat dat betreft het tegenovergestelde maar is misschien wel de steriele versie er van. Gebouwen tot aan de hemel, gigantische jachten en over-the-top auto’s. Vanwege de hitte speelt het dagelijkse leven zich vooral af in de enorme malls; smetteloze complexen met ijshockey-banen, ski-hellingen en luxueuze winkels, en veel mannen in witte en vrouwen in zwarte “jurken”. Als je goed kijkt, kun je aan de ogen zien dat de dames nog heel jong zijn. Ze worden vaak gevolgd door Aziatische nanny’s met kindjes in dure kinderwagentjes. De verschillen tussen rijk en arm zijn groot.
De toeristen lijken vooral geïnteresseerd in zichzelf. Nog nooit heb ik zoveel selfie-sticks (wat mij betreft hét symbool van oppervlakkigheid en egocentrisme) gezien.

Van cultuur merk je nauwelijks iets, maar dat is niet erg, want daar gaat het niet om in Dubai. Alles staat in het teken van: nog groter – nog mooier. Mensen zijn vooral bezig met zichzelf of, als ze in groepjes bij elkaar staan, met hun telefoons. The Walking Dead. Dat er nauwelijks sprake is van onderlinge communicatie realiseerden we ons toen we achter ons een paar jongemannen met een Marokkaans-Rotterdams accent hoorden praten en we genoten van zomaar een raar grapje met landgenoten.

Vijf uur voor vertrek zaten wij op het vliegveld, zo graag wilden we weer weg. “Lekker terug naar je eigen land”, met onze eigen fijne crisis en onze eigen fijne problemen. Waar je iedereen gewoon in de ogen mag kijken en je weet wie je voor je hebt. Waar je alles kan zeggen wat je denkt (al gaat dat voor mijn gevoel weleens te ver) en mag lachen naar een vreemde op straat.
“Ik hou van Holland” is vanaf nu ons favoriete televisieprogramma.

In mijn vorige blog had ik het over onderzoeken naar de gevolgen van schaarste. Er zijn ongetwijfeld ook onderzoeken gedaan naar de gevolgen van overvloed maar die hoef ik niet te lezen, de uitkomst daarvan ken ik al:

overdaad schaadt!

De kans bestaat dat dit woord je nieuwsgierig maakte en je daarom verder wilde lezen. Als dat zo is, heb ik mijn doel bereikt, zoals ik de laatste tijd meer mensen het heb zien gebruiken als ze de aandacht wilden. Bij heel wat bijeenkomsten heb ik het gehoord in inleidingen en ook in de media kwam het regelmatig voorbij. Het is een beetje een modewoord, zoals er de laatste jaren meer waren.

Hoewel het niet meer zo vaak wordt gebruikt als een jaar of tien geleden, is bijvoorbeeld het woord “absoluut” maar moeilijk uit te bannen. “Oprecht” hoor ik te pas en te onpas en sinds enige tijd worden “die” en “dat” vervangen door het ouderwetse maar ineens ontzettend hippe “welke”.
Toen ik in 2007 bij de gemeente kwam werken, hoorde ik overal het woord “gremia”. In groepjes van een man of vijf werden “bila’s” gehouden en ineens was daar “regisseur”. Het kreeg meer status dan “coördinator” en gaandeweg veranderden functies die eindigden op “coördinator” in “puntje-puntje-regisseur”. “Projectmanager” werd “procesmanager”; dat dat eigenlijk iets anders is, was niet zo belangrijk. De nieuwste ontwikkeling is “procesregisseur” (maar “coördinator” lijkt bezig te zijn aan een voorzichtige come back).

Je zou bijna denken dat deze Rotterdammert van plan was om een column over taal te schrijven, maar het onderwerp is ech wel “schaarste”. Volgens het woordenboek betekent het: krapte, gebrek, nood, en het speelt op veel manieren een rol in ons leven. Schaarste aan zonlicht zorgt bijvoorbeeld voor schaarste aan energie, en dat in combinatie met schaarste aan tijd is de reden dat ik deze column nu pas schrijf, in plaats van een week of vier geleden. Door schaarste aan respect staat momenteel de halve wereld in brand.

Econoom Sendhil Mullainathan en psycholoog Eldar Shafir hebben onderzoek gedaan naar schaarste en de gevolgen daarvan, die veel verder gaan dan je zou denken. Schaarste stuurt onze aandacht, waardoor we bijvoorbeeld beter kunnen presteren als we een deadline hebben. Maar het zorgt ook voor tunnelvisie en het beperkt ons denkvermogen. Armoede zorgt er voor dat we moeilijk nieuwe dingen kunnen leren. Boeren in India bleken in de periode dat er net geoogst was en er geen geldzorgen waren, bij IQ-tests ongeveer 15 punten hoger te scoren dan in de periode dat het geld op was. Door langdurige problemen wordt de “bandbreedte” van mensen kleiner en nemen concentratievermogen, geheugen en prestaties af.

Is dat ook wat ik heb zien gebeuren als gevolg van de decentralisaties van het Rijk naar de gemeenten, vorig jaar? Met schaarste aan tijd moest een enorme klus worden geklaard. Door de deadlines werd overal heel hard gewerkt en geconcentreerd gestuurd door de mensen die aan het roer stonden, en ontstond hier en daar ook tunnelvisie.
Veel werknemers hebben geleden onder al die veranderingen. Door schaarste aan duidelijkheid ontstonden stress en onzekerheid, en nam het ziekteverzuim toe. Organisaties en posities kwamen onder druk te staan en mensen moesten op zoek naar hun nieuwe plek en soms zelfs (arbeids)identiteit. In eerdere posts heb ik verschillende keren het woord “verwarring” gebruikt als gevolg van deze situatie, maar in het licht van het begrip “schaarste” kan ik misschien beter spreken van “versmalde bandbreedte”. Nu wordt gewerkt aan de afronding zie ik gelukkig bij veel mensen het tijdelijk gedaalde IQ weer toenemen.

De komende maanden verwacht ik voor mijzelf absoluut een flinke schaarste aan tijd. Het wordt druk want naast de opdrachten welke ik momenteel heb in Goeree en Hellevoetsluis, ben ik vanuit Brielle weer gevraagd voor vervanging van een collega met zwangerschapsverlof. Als procesregisseur. En daar ben ik oprecht heel blij mee.

Vorig jaar stonden mijn blogs vooral in het teken van de ontwikkelingen van WesselStroom en de reis van mijn hoofd naar mijn hart. De eerste bijdrage voor het nieuwe jaar lag al klaar. Die ging over de verwarring die ik de laatste maanden zag ontstaan als gevolg van de decentralisaties, bij ambtenaren, hulpverleners en burgers. Per slot van rekening bestaat de wereld uit meer dan alleen mijzelf en mijn bedrijf.

Maar terugkijkend op 2014 was eigenlijk het hele land in verwarring. Een vliegramp en een tsaar, en mensen die riepen dat we ze daar een lesje moesten gaan leren. Voorstanders van Zwarte Piet, die op Internet verkondigden dat tegenstanders maar terug moesten gaan naar hun eigen land omdat ze niet aan onze tradities mochten komen. “Racism sucks”, schreven diezelfde mensen op Facebook.
We vonden van alles over de facelift van Yolanthe, en ondanks dat het niet echt een nieuwe actie was, maakten we ons er ineens enorm druk over of de glazen van Albert Heijn nou wel of niet van kristal waren. Twitter ontplofte omdat meneer Van Dalen zijn vertrek als filiaalmanager aankondigde.
We postten vooral veel selfies, ook bij de meest verschrikkelijke rouwstoet die een mens zich kan voorstellen; kijk, ik was er bij! Serious Request haalde nog meer op dan vorige jaren; ook daar waren we bij.
“Journalisten” verzonnen gebeurtenissen in een Haagse wijk waardoor het hele land in rep en roer raakte, en een (beetje domme) burgemeester werd kapot gemaakt omdat hij dacht dat hij een privé-leven had. Gewoon, omdat het kon. Alle nuance, goede smaak en respect voor anderen leken te zijn verdwenen.

8 januari 2015. De wereld is in verwarring. Een stel zwaarbewapende extremisten loopt een redactie in Parijs binnen en schiet een aantal mensen dood omdat zij tekeningen maken. In de klopjacht die er op volgt komen nog meer mensen om.
Een paar dagen later hebben velen even dezelfde naam en gaat de politiek met de gebeurtenissen aan de haal. Iemand die op een objectieve manier op de televisie probeert uit te leggen wat mogelijk de denkwijze is van de daders, wordt in een landelijk dagblad aan de hoogste boom opgehangen. Media die de mond vol hebben van de vrijheid van meningsuiting proberen anderen de mond te snoeren en op Twitter worden bedreigingen geuit aan het adres van mensen die niet denken in termen als “wij” en “zij”.

Stel je nou toch eens voor dat we weer respect voor elkaar en elkaars mening hebben, en elkaar accepteren zoals we zijn. Dat we niet meer uit naam van welke religie of overtuiging dan ook, elkaar naar het leven staan. Dat we niet alleen maar letterlijk in de spiegel kijken, en uit de kudde stappen, eindelijk weer zelf gaan nadenken en zeggen: “dit willen we niet meer!”.

You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope some day you’ll join us
And the world will be as one

 Wat zou dat mooi zijn!

Hou jij ook zo van reizen? Ik wel, hoewel ik er later mee begon dan de meeste anderen. Ik heb in Griekenland gewoond, waardoor ik heb geleerd om buiten mijn grenzen te denken. Landen die al lang op mijn verlanglijstje stonden heb ik intussen bezocht en ik hoop in de toekomst nog meer mooie, verre plaatsen en culturen te mogen bezoeken.

Ruim een jaar geleden begon ik aan een andere reis: die van mijn hoofd naar mijn hart. Die werd in gang gezet doordat er mensen op mijn weg kwamen die mij een spiegel voor hielden. “Ik snap eigenlijk niet dat jij ambtenaar bent, ik vind jou veel meer een ondernemer!”, zei een leuke dame die zelf originele, “ech wel” Rotterdamse rondleidingen geeft. Bij een andere gelegenheid kwam ik een oud-collega tegen die bijna onherkenbaar was veranderd sinds zij haar eigen onderzoeksbureau was gestart; ook zeer succesvol en vooral: heel gelukkig. Zonder dat zij het beseften, gaven zij mij als kerstcadeau een paar wandelschoenen en begon ik aan mijn voettocht naar een nog onbekende bestemming.

Het vertrekpunt was mijn hoofd. Dat had altijd prima gewerkt; het kon aardig leren (al deed het dat niet altijd), zag en creëerde kansen, en wist interessante banen te bemachtigen. Voor de maatschappij had ik het goed voor elkaar en daar was mijn hoofd best trots op.

Mijn hart probeerde me intussen iets te vertellen via mijn lijf. Niet slapen was niet zo fijn… maar van gewoon in bed liggen rust je ook uit, zei mijn hoofd. Concentratie- en geheugenprobleempjes hebben met de leeftijd te maken, nog even geduld en alles komt weer goed… Mijn hoofd kan heel knap mezelf en anderen voor de gek houden dus niemand had door dat het eigenlijk niet zo goed met mij ging. Geestelijk en lichamelijk uitgeput zette mijn hoofd uiteindelijk de deur naar mijn hart open. Met (voor noodgevallen…) mijn hoofd in een rugzak ging mijn hart op pad.

De afgelopen tijd heb ik heel wat mooie souvenirs in mijn rugzak mogen stoppen. Fijne opdrachten, aardige mensen en een website met veel bezoekers, van Ooltgensplaat tot Zuid-Scharwoude, van Rotterdam tot Dubai en van Novosibirsk tot San Francisco. Maar waar ik vooral blij mee ben: ik heb een hoop negatieve ballast losgelaten, mijn kerstcadeau kunnen doorgeven aan anderen die voor zichzelf wilden beginnen, ik slaap weer goed, kan weer onthouden wie jíj ook alweer bent, ben een kilo of vijftien lichter en een jaar of tien jonger. Als mijn hart nu aanklopt, luistert mijn hoofd.

Ik dank iedereen die mijn tocht tot nu toe heeft “gesponsord” en hoop nog heel wat paren wandelschoenen te verslijten. Mijn eindbestemming is nog niet in zicht maar ik geniet met volle teugen van de reis er naartoe.

Ieder die dit leest wens ik fijne feestdagen en voor de komende jaren bovenal: een hele mooie reis.

Dat is de uitspraak waarmee haar dochter en ik een bijzondere vriendin van mij al een poosje goedmoedig plagen. Laten we voor het gemak en de privacy deze vriendin hier Marieke noemen. Marieke en ik kennen elkaar inmiddels ruim 30 jaar en hebben tijdens ons leven een aantal dezelfde (mis)stappen gemaakt die ons een speciale band geven. Zij doet alles op haar eigen, eigenwijze, manier die heel anders is dan die van de meeste mensen, en gaat tegen de stroom in stug door met waar ze mee bezig is. “Maar zo doen wij dat niet” is Marieke ten voeten uit.

De laatste gezamenlijke stap was een mooie: we zijn begin dit jaar allebei voor onszelf begonnen, weliswaar met hele verschillende ondernemingen. Marieke is erg betrokken bij vrouwen in de oude wijken. Vrouwen die niet veel buiten komen, met wie zij met veel liefde projecten doet om er voor te zorgen dat ze zichtbaar worden in de buitenruimte, bijvoorbeeld door bomen in te breien. Ook legt zij met groepjes mensen geveltuintjes aan, waardoor de stad mooier en leefbaarder wordt. Werk dus dat voor de samenleving belangrijk is. In haar vrije tijd voert ze bovendien actie voor vergroening en schone lucht, en behartigt ze de belangen van buurtbewoners.
Marieke werkt heel hard maar is vooral afhankelijk van subsidies. Iedere keer is het weer onzeker of zij financiering krijgt voor een volgende opdracht en gelukkig stelt zij voor zichzelf maar weinig eisen; ik zou niet rond kunnen komen van haar budget.

Zelf heb ik geen geduld voor dat soort werk. Ik ben van de grote lijnen, zorgen dat organisaties met elkaar werken aan een gezamenlijk doel, zaken weer op gang en in een versnelling brengen. Opdrachten verlengen, uitbreiden en nieuwe zien te krijgen; allemaal het liefst met enige dynamiek, want daar krijg ik energie van. Aan het begin van het traject lever ik een offerte in, krijg daarop (als het goed is) een opdrachtbevestiging met een afgesproken tarief en dan ga ik aan de slag, met aan het eind van iedere maand het opsturen van de factuur. Actievoeren laat ik, soms tot mijn schande, over aan “Marieke”.

Samen hebben wij inspirerende gesprekken over het ondernemerschap, de problemen waar wij tegenaan lopen en de grote voldoening die wij uit onze opdrachten halen. We werken allebei hard om onze onderneming te laten slagen, en op onze eigen manier de samenleving een stukje beter te maken.
Maar waarom is er dan zo’n groot verschil in waardering voor ons werk? Waarom moet Marieke soebatten voor een uurtarief waarvoor de gemiddelde schoonmaker zijn bed niet uitkomt, met mensen die wellicht lager zijn opgeleid en minder ervaring hebben dan zij? Omdat zij in een overall door de wijk loopt, in plaats van dat ze in een keurig pak achter een bureau zit?

Wordt het niet eens tijd dat we de Mariekes van de samenleving wat meer gaan waarderen? Zo horen wij dit toch eigenlijk niet te doen?

“Ja, wat wil je nou eigenlijk precies doen met je bedrijf? Focus!”

Dat was de reactie die ik regelmatig kreeg als ik vertelde dat ik voor mezelf was begonnen. Maar ik had helemaal geen zin in al dat ge-focus en al dat “moeten”. Wat ik nodig had was loslaten wat tot dan toe had voorzien in een gevoel van (schijn-) veiligheid en me weer gezond en gelukkig voelen. Mezelf aanmelden als herplaatsingskandidaat bij de gemeente en gewoon ergens beginnen, het “organisch” laten groeien. Luisteren naar wat mijn lijf mij vertelde (het gaat niet goed met jou, hou nou eens op met alles op te eten wat je tegen komt, op deze manier haal jij je pensioen niet) en beslissen om daar op te acteren. Gewoon, nóg een keer een nieuwe start maken en voelen dat je leeft; weliswaar met zwembandjes om, weer in het diepe springen.

Natuurlijk had ik wensen voor de kant die ik op wilde maar ik besloot de angst los te laten en open te staan voor wat er op mijn pad kwam. Maar wat daarna gebeurde, had ik nooit durven dromen. Opdrachten bij een paar gemeenten en deze week gevraagd worden bij een derde, in gesprek over intervisiemethodieken, tafelvoorzitter zijn bij een conferentie, heel veel nieuwe leuke mensen leren kennen en helaas ook gaan inzien dat andere mensen vooral leuk waren zolang ze je nodig hadden (uiteindelijk is ook dat winst).
Weer met plezier naar mijn werk gaan, weer op de vertrouwde, onorthodoxe, manier dingen voor elkaar krijgen. Soms onbewust op tenen staan en soms lekker ook bewust, zodat iedereen weer wakker is. Onverwacht een pitch houden voor een nieuw netwerk waarvoor je bent uitgenodigd door een lieve oud-collega, en het nog leuk vinden ook. Mijn zelfvertrouwen weer terugvinden en met volle teugen van alles genieten.

Dus wat nou focus?! Er zijn vast heel veel mensen die meer focus hebben dan ik, maar zijn ze net zo gelukkig? Die focus komt vanzelf wel.

Vorige week is onderstaande column geplaatst op de site van de Metro. Ik heb er erg leuke reacties op gekregen, waarvoor dank.

25 jaar geleden was ik bijstandsmoeder. Met huursubsidie woonde ik in een flatje in een achterstandswijk. Voor de crèche van mijn zoontje betaalde ik een symbolisch bedrag en de gemeente betaalde mijn opleiding. Na een jaar vond ik een baantje in het onderwijs, waar ik net iets meer ging verdienen dan bijstandsniveau. Allerlei subsidies vervielen daardoor, zodat ik minder overhield dan mijn uitkering, maar ik wilde onafhankelijk zijn en mijn kind het goede voorbeeld geven.

Ik werkte hard, volgde parttime opleidingen, zorgde voor het huis(houden) en begeleidde mijn zoon naar volwassenheid. Uiteindelijk kwam ik terecht in een mooie baan bij de gemeente en een appartement met uitzicht op de Maas. Zonder hulp van de overheid en met afdracht van de helft van mijn salaris aan de belasting; solidair met mensen die het nodig hebben.

Hoewel de gemeente een prima werkgever is, besloot ik mezelf aan te melden als herplaatsingskandidaat. Ik werd ZZP-er, op een leeftijd waarop de gemiddelde ambtenaar aan zijn pensioen denkt. Ik wilde graag mijn talenten weer kunnen inzetten; processen regisseren, zorgen dat alle neuzen dezelfde kant op staan.

Dat bracht ook risico’s met zich mee. Ik heb jaren premies betaald, maar geef mijn rechten op WW op. Mijn pensioen wordt zo’n beetje gehalveerd en ik heb geen inkomsten als ik vakantie heb of ziek ben. Maar gelukkig zijn er voor “starters” goede regelingen. De eerste jaren hoef je minder belasting af te dragen, en zit je veel op de weg en wil je veilig rijden, dan kun je een verantwoorde auto “op de zaak zetten”. Toch?

De laatste weken verkeer ik in flinke verwarring. Bij de gemeente word je “gestimuleerd” om voor jezelf te beginnen, maar het kabinet heeft plannen om het aantal ZZP-ers te beperken? ZZP-ers moeten terug in loondienst? Waar dan? ZZP-ers hebben te veel belastingvoordelen, dragen geen premies af? Bijtelling moet omhoog? Zit ik nu, als hardwerkende vrouw die alles op eigen kracht heeft bereikt, met intussen een “liberaal profiel” nog steeds solidair, klem in de politiek???

Nog even en ik kan mijn appartement verkopen en weer in een flatje in een achterstandswijk gaan wonen. Dan vraag ik bijstand aan, met recht op toeslagen. En mag ik voor mijn nu nog niet bestaande kleinkinderen zorgen, want de crèche is intussen onbetaalbaar. Dan houd ik tenminste niet zomaar mijn hand op, maar doe ik iets terug voor de maatschappij… Dan is de cirkel, na 25 jaar, rond.

Voor frisse en integere ondernemingen ben ik met volle overtuiging ambassadeur. Door mijn nieuwsgierigheid ben ik gezegend met een zeer groot netwerk en als mensen mij vragen of ik toevallig iemand ken die hen kan helpen, koppel ik met plezier en zie ik blijdschap als mijn beloning. Gelukkig word ik ook regelmatig verrast door mensen van wie ik dat niet verwacht; mensen die je als concurrent zouden kunnen zien, bieden een helpende hand. Als ondernemers staan we samen sterk.

Op internet las ik dat het leven van een onderneming een aantal fases kent. Van vage wens naar: ik ga het doen! Van voorbereiding naar daadwerkelijk starten. Deze eerste fases zijn nu achter de rug. Ik heb mijn start gemaakt met twee goede opdrachten en in Brielle zelfs een uitbreiding gekregen. Het wordt nu tijd voor een volgende fase: “hergroeperen”. Hoe bevielen mijn eerste opdrachten, waar liggen mijn kwaliteiten, wat wil ik in de toekomst?
De huidige opdrachten doe ik met veel plezier. Spin-in-het-web-functies liggen mij goed en ik krijg ook hier weer zaken in beweging die vast zaten. Dat laatste komt doordat ik de gebaande wegen vaak links laat liggen, snel door heb wie ik tegenover mij heb en ik mijn benadering daarop kan afstemmen. Dit talent wil ik, behalve voor regie-opdrachten, in de toekomst ook inzetten op andere manieren. In deze tijden van kanteling op allerlei niveaus zijn teams volop in beweging en hebben coaching nodig om verwarring het hoofd te bieden en doelen te bereiken. Ook aan een andere passie, jeugd, zou ik op die manier graag meer aandacht geven.

Ideeën genoeg; de uitvoering mag de komende tijd gaan volgen. Naast regie-opdrachten zijn dus ook (team)coachings-opdrachten van harte welkom bij WesselStroom.

De rol van social media in de ontwikkeling van WesselStroom boeit mij enorm. Zijn die nou echt zo belangrijk, of moet je het als ondernemer toch vooral hebben van de gun-factor? Wat gebeurt er meetbaar als je je bedrijf “de ether in gooit”?
Tien dagen geleden kondigde ik op Facebook aan dat mijn website klaar was, met natuurlijk een link daar naartoe. Mooie, soms ook tegenstrijdige, feedback volgde.  In de website zitten links naar mijn sociale netwerken, waaruit wat “likes” voortkwamen voor mijnWesselStroom-Facebookpagina. Sommige mensen deden dat direct, iemand ging ook twijfelen en haalde zijn like weer weg. Even goede vrienden!
Volgende stap was mijn vrienden rechtstreeks uit te nodigen de pagina te liken, wat me tot nu toe ruim 50 opgestoken duimen heeft opgeleverd (waarvoor dank!). Via Twitter was een van mijn contacten zo aardig mijn WesselStroom-tweet te “RT-en” en op LinkedIn heb ik heel kort gemeld dat de site bestaat, maar Google heeft me geleerd dat ik dat op een verkeerd tijdstip heb gedaan. Ook voor social media bestaan dus goede en slechte tijden.

Intussen speelt ook de gun-factor een rol. Langs die weg ben ik aan mijn eerste opdrachten in Middelharnis en Brielle gekomen, maar de afgelopen week heb ik ook (voor het eerst sinds 2005) weer voor de klas gestaan bij Fontys Hogeschool in Tilburg, om een training diepte-interviewen te geven, in samenwerking met Marion Matthijssen. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar; de beste manier om energiek te blijven is om tussen jonge mensen te zijn.

Ik probeer mij nu voor te stellen wat er verder gebeurt met al die Like-jes; kijken vrienden van vrienden daar naar? Zijn er mensen die hun netwerk ook weer uitnodigen om mijn WesselStroom-pagina leuk te vinden? Sinds de start is mijn website bijna 190 keer bekeken dus er gebeurt wel degelijk iets, maar gaan daar nieuwe opdrachten uit voortkomen?

Kon ik maar in het web kruipen om stiekem over de internet-schouders mee te kijken.

Na het laatste kwartaal van 2013 met veel mensen te hebben gepraat over mijn ideeën om een eigen bedrijf te beginnen, is er veel gebeurd. Domeinnaam geclaimd, in januari 2014 ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, VAR aangevraagd (en gekregen) bij de belastingdienst en een heuse bedrijfstelefoon in gebruik genomen. Daarna het communicatie gedeelte: logo ontworpen, visitekaartjes besteld, Facebook-pagina en website gemaakt.

Nadat het eerst even stil leek te blijven, was daar toch ineens die prachtige eerste opdracht: GOSA (gemeentelijke organisatie sluitende aanpak)-regisseur in Goeree-Overflakkee voor 12 uur in de week. Dat betekende dat ik de opdracht kon doen naast mijn bestaande baan bij de gemeente Rotterdam omdat ik al ervaring had als D(eelgemeentelijke)OSA-regisseur in Rotterdam, maar uiteindelijk heb ik toch besloten per 1 juli 2014 vrijwillig herplaatsingskandidaat te worden. Dat geeft mij de ruimte om mijn bedrijf verder uit te bouwen en intussen ben ik ook gestart met een mooie opdracht in Brielle.

Het was – en is nog steeds – een bijzondere, spannende en vooral positieve tijd, met mooie ervaringen en heel veel leuke netwerkgesprekken. Bedankt Dennis Bladergroen van Green Leaf, voor het bedenken van de naam WesselStroom, bedankt Peter Wiekenkamp van Ecart, voor het zorgen voor mijn eerste opdracht en ontzettend bedankt Manoli Tsigonakis van Manopoli, voor je steun, enthousiasme, kritiek, “grafische aansturing” en vooral: het maken van deze prachtige website.

Hoewel ik er van uit ga dat ik nog wel wat bochten, hobbels en (val)kuilen tegen zal komen, ga ik met veel energie verder op de ingeslagen weg.